Życie i praca Piotra Bańkowskiego (1885–1976)

Abstrakt

Piotr Bańkowski (1885–1976) w pamięci archiwistów, bibliotekarzy i historyków zapisał się głównie jako ekspert i członek (a później zastępca prezesa) delegacji polskich w Komisji Mieszanej Reewakuacyjnej i Specjalnej w Moskwie i Petersburgu, pracownik archiwów państwowych, kustosz Biblioteki Narodowej, redaktor naczelny „Archeionu” oraz współorganizator i donator Łomżyńskiego Towarzystwa Naukowego im. Wagów.

W 1912 r. ukończył studia na Uniwersytecie Jagiellońskim (uzyskując stopień doktora filozofii). Następnie kontynuował naukę we Francji (dzięki stypendium Kasy im. Józefa Mianowskiego). W Paryżu przebywał do połowy 1915 r. Wracając do Polski, zatrzymał się w Petersburgu, gdzie uczył historii literatury polskiej i historii w polskich szkołach średnich i na Wyższych Kursach Polskich. Po powrocie do kraju, pod koniec 1918 r., otrzymał stanowisko asystenta, a później zastępcy dyrektora Archiwum Państwowego w Lublinie. W 1924 r. został oddelegowany do Warszawy do porządkowania akt byłego Konsystorza Prawosławnego. W latach 1927–1936 brał udział w pracach rewindykacyjnych w Komisji Reewakuacyjnej i Specjalnej w Moskwie i Petersburgu. Od 1935 r. do 1940 r. pracował w Bibliotece Narodowej. W czasie powstania warszawskiego przebywał na Forcie Sokolnickiego, gdzie miał pod opieką najcenniejsze zespoły akt państwowych archiwów warszawskich. W latach 1951–1976 był redaktorem „Archeionu”. Był społecznikiem zaangażowanym w pracę na rzecz środowiska lokalnego – łomżyńskiego, a także zawodowego – archiwistów i bibliotekarzy.

Był członkiem: Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza, Towarzystwa Miłośników Historii, Polskiego Towarzystwa Historycznego, Towarzystwa Bibliofilów Polskich w Warszawie, Związku Nauczycielstwa Polskiego, Związku Bibliotekarzy Polskich oraz Związku Bibliotekarzy i Archiwistów.