Kierunki badań nad polskimi rękopisami iluminowanymi epoki baraku

Abstrakt

Autor zbadał i omówi interesujące, a często traktowane marginalnie, zagadnienie związane z rękopisami iluminowanymi epoki baroku. Zauważył, że wykonawcy barokowych rękopisów iluminowanych podporządkowywali w swych pracach treści artystyczne określonym przekazom ideowym, bądź też ograniczali je na rzecz wartości użytkowych. Rozpowszechnienie się książki drukowanej i wyparcie sztuki miniatorskiej przez reprodukcyjne techniki ilustracyjne (drzeworyt i miedzioryt) znalazło symboliczny wyraz w tym, że istotną rolę w dekoracji iluminatorskiej zaczęły odgrywać ryciny, które często wklejano bezpośrednio do ozdabianego dzieła. Niejednokrotnie kolorowano je i zaopatrywano w dodatkowe, ręcznie wykonane ornamenty, czyniąc z nich w ten sposób immanentną część dekoracji miniatorskiej. Autor podkreślił, że ryciny służyły dekoratorom kodeksów jako wzorce ikonograficzne. W Polsce zwyczaj iluminacji książki drukowanej długo był praktykowany, co potwierdza literatura przedmiotu omówiona w artykule.