Książka rękopiśmienna w środowisku bernardyńskim do połowy XVI wieku. Zarys problematyki księgoznawczej
DOI:
https://doi.org/10.33077/uw.25448730.zbkh.1980.388Słowa kluczowe:
bernardyni, Prowincja Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny Zakonu Braci Mniejszych w Polsce, kultura piśmiennicza bernardynów polskich w XV i XVI w., książka rękopiśmienna w Polsce w XV i XVI w., skryptoria klasztorne w Polsce w XV i XVI w., produkcja książki rękopiśmiennej.Abstrakt
Artykuł poświęcony jest problematyce funkcjonowania książki rękopiśmiennej w środowisku polskiej prowincji franciszkanów obserwantów – zwanych potocznie bernardynami – w okresie od objęcia pierwszej fundacji stradomskiej w 1453 r. do połowy XVI w. Z tego okresu zachowała się stosunkowo duża grupa rękopisów, które są przechowywane w zbiorach bernardyńskich lub rozproszone zostały po bibliotekach i archiwach państwowych oraz kościelnych. Najliczebniejszy zespół stanowią tzw. rękopisy biblioteczne znajdujące się w Bibliotece Prowincji OO. Bernardynów w Krakowie. Ponadto archiwum prowincji w drukowanym katalogu zbiorów wskazuje pewną liczbę kodeksów rękopiśmiennych, które pozostają w kręgu zainteresowań bibliologów. Wyznaczona cezura czasowa została jedynie przekroczona przy omawianiu rękopisów liturgicznych. Autor w oparciu o prowadzone badania w zakresie kultury dawnej książki w środowisku bernardyńskim określił cechy charakterystyczne bernardyńskiej kultury rękopiśmiennej w czasie wynalezienia i upowszechnienia techniki druku ruchomymi czcionkami.
